ที่นี่คือวัดใหญ่และสำคัญที่สุดในจังหวัดสงขลาซึ่งมีอายุเก่าแก่ถึง 400 ปี โดยสร้างขึ้นในตอนปลายอยุธยา และเดิมเรียกกันว่าวัดยายศรีจันทร์ ที่มีเรื่องเล่าต่อ ๆ กันมาว่า ยายศรีจันทร์ คหบดีผู้มั่งคั่งในเมืองสงขลาสมัยอยุธยาตอนปลายได้อุทิศเงินสร้างขึ้น ครั้นต่อมามีผู้สร้างวัดเลียบ ทางทิศเหนือ และวัดโพธิ์ ทางทิศใต้ ชาวสงขลาจึงเรียกวัดยายศรีจันทร์ว่า "วัดกลาง" และได้เปลี่ยนชื่อเป็น "วัดมัชฌิมาวาส" โดยพระเจ้าน้องยาเธอ กรมหมื่นวชิรญาณวโรรส คราวเสด็จเมืองสงขลาเมื่อ พ.ศ. 2431 ในที่สุด วัดนี้มีรูปแบบสถาปัตยกรรมที่คล้ายโบสถ์วัดพระศรีรัตนศาสดาราม แต่ขนาดเล็กกว่า สร้างขึ้นโดยฝีมือช่างหลวงในกรมช่างสิบหมู่ ร่วมกับช่างประจำเมืองสงขลา ส่วนประดับของเครื่องบนหรือหลังคา มีช่อฟ้า แต่ไม่มีนาคสะดุ้ง หน้าบันด้านหน้าเป็นพระอินทร์ทรงช้างเอราวัณสามเศียร ด้านหลังเป็นรูปพระพรหมทรงหงส์ รอบโบสถ์มีเสารองรับชายคาโดยรอบ ระหว่างช่องเสาด้านนอกเป็นรูปจำหลักบนหินเรื่องสามก๊ก ประตูหน้าต่างมีซุ้มมงกุฎประดับอยู่ด้านนอก น่าชม พระอุโบสถ สร้างสมัยรัชกาลที่ 1 เป็นศิลปะประยุกต์ไทย-จีน ภายในมีภาพจิตรกรรมฝาผนังที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ซึ่งเขียนด้วยสีฝุ่น โดยเป็นภาพเกี่ยวกับเทพชุมนุม พุทธประวัติ ทศชาติชาดก และชีวิตความเป็นอยู่ของชาวไทยและจีนในภาคใต้ เช่น ภาพท่าเรือสงขลาที่หัวเขาแดง ที่มีการค้าขายกันคึกคัก พิพิธภัณฑ์ "ภัทรศิลป" อันเป็นที่เก็บพระพุทธรูป วัตถุโบราณ ซึ่งรวบรวมมาจากเมืองสงขลา สทิงพระ ระโนด ซึ่งเป็นหลักฐานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ควรค่าแก่การศึกษา พระประธาน เป็นพระพุทธรูปหินอ่อน ปางสมาธิราบหน้าตักกว้าง 55 เซนติเมตร มีพุทธลักษณะแบบไทยผสมจีน กล่าวกันว่าช่างพื้นบ้านเป็นคนปั้นหุ่น แล้วส่งไปแกะสลักที่ประเทศจีน ที่ตั้ง : อยู่ที่ถนนไทรบุรี หมู่ 11 ตำบลบ่ออยาง อำเภอเมืองฯ จังหวัดสงขลา